12 The Use of Cognitive Verbs as a Strategy for Expressing Subjectivity and Intersubjectivity in the Qurʾān
In: The IOS Annual Volume 21. “Carrying a Torch to Distant Mountains”Search for other papers by Yehudit Dror in
Current site
Google Scholar
PubMed
Purchase instant access (PDF download and unlimited online access):
Abstract
Studies dealing with the concept of knowledge in the Qurʾān have underscored the specificity of so-called mental or cognitive verbs, such as yaʿqilūna “(they) understand” “(they) are cognizant” and yaʿlamūna “(they) know”. However, much less is known about their pragmatic grammatical functions. This study builds on Western pragmatic theories to show that cognitive verbs, particularly those that occur in āya-final words (fawāṣil) not only indicate the mental state of the addressees but also show the attitude of God toward them; namely, they express subjectivity and intersubjectivity. Based on work by Nuyts, it is shown that cognitive verbs in the 3rd person plural such as (li-qawm) yaʿqilūna “(to people who) understand” convey subjectivity. These verbs have more than a descriptive use because people are asked by God to ponder and exercise sapiential reflection on a specific form of action. Thus, they function as the expression of God’s awareness of the addressees and His evaluation of them, whose faith is based (or not) on understanding why God is omnipotent. When cognitive verbs in the 2nd person plural are used, an intersubjective meaning is produced. In this case, the cognitive verb indicates that a set of beliefs, values and perspective are projected and shared by the speaker and the addressees.
תקציר
מחקרים העוסקים ברעיון של ידע כפי שהוא משתקף בקוראן הדגישו בעיקר את השימוש בפעלים קוגניטביים כגון יעקילון ”הם מבינים“ ויעלמון ”הם יודעים“. אולם, ההיבט הפרגמטי של פעלים אלה כמעט ולא נחקר. מחקר זה הנשען על תאוריות בלשניות מערביות מראה שפעלים קוגניטיביים, בעיקר אלו המופיעים בפואצל (המילים החותמות את הפסוק), אינם מצביעים רק על המצב המנטלי של הנמענים אלא מצביעים על עמדתו של אלוהים כלפיהם, כלומר פעלים אלה מביעים סובייקטיביות ואינטרסובייקטיביות.
בהתבסס על עבודתו של נויטס (Nuyts), המאמר מראה שפעלים בגוף שלישי רבים כדוגמת (לי-קום) יעקילון ”(לאנשים) שמבינים“ מביעים סובייקטיביות. פעלים אלו הם לא רק בעלי אופי תיאורי אלא הם מצביעים על כך שאלוהים מבקש מהאנשים להרהר במעשיהם. בשל כך תפקיד הפעלים הללו הוא להביע את העובדה שאלוהים מודע למעשי האנשים, ובהתאם הוא מביע את הערכתו כלפי אלו שאמונתם מתבססת על ההבנה שאלוהים הוא כל יכול.
לעומת זאת, שימוש בפעלים בגוף שני מעלה את המשמעות של אינטרסובייקטיביות. במקרים אלו הפעלים הקוגניטיביים מצביעים על כך שהדובר (אלוהים) משתף את הנמענים באמונה, בערכים ובנקודת המבט שלו כלפיהם.
المستخلص
ركّزت الأبحاثُ الّتي عالَجَت فكرةَ المعرفة في القرآن على استعمال أَفعال العقل كالفعلين يَعقلونَ ويفهمون. مع ذلكَ، لم تُبحث أسباب توظيف هذه الأفعال. يعتمد البحث الرّاهن على نظريّات لُغويّة غربيّة تُشير إلى أنّ أفعال العقل التّي تظهر في الفواصل (الكلمات الّتي تختتم بها الآية) لا تدلّ على حالةٍ ذهنيّة لدى المتلَقّين بل تُشير إلى موقف الله تجاههم، بكلماتٍ أُخرى، تحمل هذه الأفعال معنى الذّاتيّة (Subjectivity) وتوافق الذّوات (Intersubjectivity).
بالاعتمادِ على طرحِ نويتس (Nuyts)، يُظهر المقال أنَّ أفعال العقل بصيغة الجمع الغائب نحو ״(لقوم) يعقلون״ تدلّ على الذّاتيّة. ليست هذه الأفعال وصفيّة بل تُشير إلى أنَّه يُطلَبُ من النّاس التّفكير في أفعالِهم. لذلك تأتي هذه الأفعالُ لِتُشير إلى أنَّ الله عَالِم بأفعال النّاس فيُظهر بذلك تقديرَه لهؤلاء النّاس الَّذين يتأسّس إيمانهم على المعرفة بأنَّ الله قادر على كلّ شيءٍ. بالمُقابل استعمال أفعال العقل بصيغة الجمع المخاطب تدلّ على توافق الذّوات، أي في هذه الحالات تُدلُّ هذه الأفعال على أنَّ المُتَكلَّم (الله) يُشرِك المتلقّين في الإيمان، القيم ونظرته تجاههم.