Les passages répertoriés ci-dessous correspondent aux critères suivants :

• L’expression décrit le début ou la fin du jour ou de la nuit.

• La description occupe au moins un vers entier et contient un verbe d’action.

• L’indication temporelle est effective dans le récit.

Homère, Iliade

1. 1, 475 :

   Ἦμος δ’ ἠέλιος κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφας ἦλθε,

2. 1, 477 ; 24, 788 :

   ἦμος δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

3. 1, 605 :

   Αὐτὰρ ἐπεὶ κατέδυ λαμπρὸν φάος ἠελίοιο,

4. 2, 48-49 :

   Ἠὼς μέν ῥα θεὰ προσεβήσετο μακρὸν Ὄλυμπον,

   Ζηνὶ φόως ἐρέουσα καὶ ἄλλοις ἀθανάτοισιν·

5. 6, 175 :

   Ἀλλ’ ὅτε δὴ δεκάτη ἐφάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

6. 7, 421-423 :

   Ἠέλιος μὲν ἔπειτα νέον προσέβαλλεν ἀρούρας,

   ἐξ ἀκαλαρρείταο βαθυρρόου Ὠκεανοῖο

   οὐρανὸν εἰσανιών· […]

7. 8, 1 ; 24, 695 :

   Ἠὼς μὲν κροκόπεπλος ἐκίδνατο πᾶσαν ἐπ’ αἶαν·

8. 8, 485-488 :

   ἐν δ’ ἔπεσ’ Ὠκεανῷ λαμπρὸν φάος ἠελίοιο,

   ἕλκον νύκτα μέλαιναν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν·

   Τρωσὶν μέν ῥ’ ἀέκουσιν ἔδυ φάος, αὐτὰρ Ἀχαιοῖς

   ἀσπασίη τρίλλιστος ἐπήλυθε νὺξ ἐρεβεννή.

9. 9, 707 :

   αὐτὰρ ἐπεί κε φανῇ καλὴ ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

10. 11, 1-2 :

    Ἠὼς δ’ ἐκ λεχέων παρ’ ἀγαυοῦ Τιθωνοῖο

    ὤρνυθ’, ἵν’ ἀθανάτοισι φόως φέροι ἠδὲ βροτοῖσι,

11. 11, 194 ; 209 ; 17, 455 :

    δύῃ τ’ ἠέλιος καὶ ἐπὶ κνέφας ἱερὸν ἔλθῃ.

12. 16, 779 :

    ἦμος δ’ Ἠέλιος μετενίσετο βουλυτὸν δέ,

13. 18, 239-241 :

    Ἠέλιον δ’ ἀκάμαντα βοῶπις πότνια Ἥρη

    πέμψεν ἐπ’ Ὠκεανοῖο ῥοὰς ἀέκοντα νέεσθαι·

    ἠέλιος μὲν ἔδυ, […]

14. 19, 1-2 :

    Ἠὼς μὲν κροκόπεπλος ἀπ’ Ὠκεανοῖο ῥοάων

    ὤρνυθ’, ἵν’ ἀθανάτοισι φόως φέροι ἠδὲ βροτοῖσιν·

15. 21, 231-232 :

    […] εἰς ὅ κεν ἔλθῃ

    δείελος ὀψὲ δύων, σκιάσῃ δ’ ἐρίβωλον ἄρουραν.

16. 23, 154 :

    καί νύ κ’ ὀδυρομένοισιν ἔδυ φάος ἠελίοιο,

17. 23, 226-227 :

    Ἦμος δ’ ἑωσφόρος εἶσι φόως ἐρέων ἐπὶ γαῖαν,

    ὅν τε μέτα κροκόπεπλος ὑπεὶρ ἅλα κίδναται ἠώς,

18. 24, 12-13 :

    […] οὐδέ μιν ἠὼς

    φαινομένη λήθεσκεν ὑπεὶρ ἅλα τ’ ἠϊόνας τε·

19. 24, 785 :

    ἀλλ’ ὅτε δὴ δεκάτη ἐφάνη φαεσίμβροτος ἠώς,

Homère, Odyssée

1. 2, 1 ; 3, 404 ; 491 ; 4, 306 ; 431 ; 576 ; 5, 228 ; 8, 1 ; 9, 152 ; 170 ; 307 ; 437 ; 560 ; 10, 187 ; 12, 8 ; 316 ; 13, 18 ; 15, 189 ; 17, 1 ; 19, 428 :

   ἦμος δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

2. 2, 388 ; 3, 487 ; 497 ; 11, 12 ; 15, 185 ; 296 ; 471 :

   δύσετό τ’ ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί·

3. 3, 1-3 :

   ἠέλιος δ’ ἀνόρουσε λιπὼν περικαλλέα λίμνην

   οὐρανὸν ἐς πολύχαλκον, ἵν’ ἀθανάτοισι φαείνοι

   καὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν·

4. 5, 1-2 :

   Ἠὼς δ’ ἐκ λεχέων παρ’ ἀγαυοῦ Τιθωνοῖο

   ὤρνυθ’, ἵν’ ἀθανάτοισι φόως φέροι ἠδὲ βροτοῖσιν·

5. 5, 390 ; 9, 76 ; 10, 144 :

   ἀλλ’ ὅτε δὴ τρίτον ἦμαρ ἐϋπλόκαμος τέλεσ’ Ἠώς,

6. 6, 48-49 :

   αὐτίκα δ’ Ἠὼς ἦλθεν ἐΰθρονος, ἥ μιν ἔγειρεν

   Ναυσικάαν εὔπεπλον·[…]

7. 7, 289 :

   δείλετό τ’ ἠέλιος, καί με γλυκὺς ὕπνος ἀνῆκεν.

8. 9, 168 ; 558 ; 10, 185 ; 478 ; 12, 31 ; 19, 426 :

   ἦμος δ’ ἠέλιος κατέδυ καὶ ἐπὶ κνέφας ἦλθεν,

9. 12, 439-440 :

   […] ἦμος δ’ ἐπὶ δόρπον ἀνὴρ ἀγορῆθεν ἀνέστη

   κρίνων νείκεα πολλὰ δικαζομένων αἰζηῶν.

10. 13, 93-94 :

    εὖτ’ ἀστὴρ ὑπερέσχε φαάντατος, ὅς τε μάλιστα

    ἔρχεται ἀγγέλλων φάος Ἠοῦς ἠριγενείης,

11. 19, 433-434 :

    ἠέλιος μὲν ἔπειτα νέον προσέβαλλεν ἀρούρας

    ἐξ ἀκαλαρρείταο βαθυρρόου Ὠκεανοῖο,

12. 22, 197-198 :

    οὐδὲ σέ γ’ Ἠριγένεια παρ’ Ὠκεανοῖο ῥοάων

    λήσει ἀνερχομένη χρυσόθρονος, […]

13. 23, 243-246 :

    […] Ἠῶ δ’ αὖτε

    ῥύσατ’ ἐπ’ Ὠκεανῷ χρυσόθρονον οὐδ’ ἔα ἵππους

    ζεύγνυσθ’ ὠκύποδας φάος ἀνθρώποισι φέροντας,

    Λάμπον καὶ Φαέθονθ’, οἵ τ’ Ἠῶ πῶλοι ἄγουσιν.

14. 23, 347-348 :

    αὐτίκ’ ἀπ’ Ὠκεανοῦ χρυσόθρονον Ἠριγένειαν

    ὦρσεν, ἵν’ ἀνθρώποισι φόως φέροι. […]

Apollonios de Rhodes, Argonautiques

1. 1, 450-452 :

   ἦμος δ’ ἠέλιος σταθερὸν παραμείβεται ἦμαρ,

   αἱ δὲ νέον σκοπέλοισιν ὕπο σκιόωνται ἄρουραι,

   δειελινὸν κλίνοντος ὑπὸ ζόφον ἠελίοιο,

2. 1, 519-520 :

   αὐτὰρ ὅτ’ αἰγλήεσσα φαεινοῖς ὄμμασιν Ἠώς

   Πηλίου αἰπεινὰς ἴδεν ἄκριας, […]

3. 1, 1273-1274 :

   αὐτίκα δ’ ἀκροτάτας ὑπερέσχεθεν ἄκριας ἀστήρ

   ἠῷος, […]

4. 1, 1280-1282 :

   ἦμος δ’ οὐρανόθεν χαροπὴ ὑπολάμπεται ἠὼς

   ἐκ περάτης ἀνιοῦσα, διαγλαύσσουσι δ’ ἀταρποί,

   καὶ πεδία δροσόεντα φαεινῇ λάμπεται αἴγλῃ,

5. 2, 164-165 :

   ἦμος δ’ ἠέλιος δροσερὰς ἐπέλαμψε κολώνας

   ἐκ περάτων ἀνιών, ἤγειρε δὲ μηλοβοτῆρας,

6. 2, 669-671 :

   ἦμος δ’ οὔτ’ ἄρ πω φάος ἄμβροτον, οὔτ’ ἔτι λίην

   ὀρφναίη πέλεται, λεπτὸν δ’ ἐπιδέδρομε νυκτί

   φέγγος, ὅτ’ ἀμφιλύκην μιν ἀνεγρόμενοι καλέουσιν,

7. 2, 1285 :

   ἠὼς δ’ οὐ μετὰ δηρὸν ἐελδομένοισι φαάνθη.

8. 3, 744-750 :

   νὺξ μὲν ἔπειτ’ ἐπὶ γαῖαν ἄγεν κνέφας· οἱ δ’ ἐνὶ πόντῳ

   ναυτίλοι εἰς Ἑλίκην τε καὶ ἀστέρας Ὠρίωνος

   ἔδρακον ἐκ νηῶν, ὕπνοιο δὲ καί τις ὁδίτης

   ἤδη καὶ πυλαωρὸς ἐέλδετο, καί τινα παίδων

   μητέρα τεθνεώτων ἀδινὸν περὶ κῶμ’ ἐκάλυπτεν·

   οὐδὲ κυνῶν ὑλακὴ ἔτ’ ἀνὰ πτόλιν, οὐ θρόος ἦεν

   ἠχήεις· σιγὴ δὲ μελαινομένην ἔχεν ὄρφνην.

9. 3, 823-824 :

   […] τῇ δ’ ἀσπάσιον βάλε φέγγος

   Ἠριγενής, κίνυντο δ’ ἀνὰ πτολίεθρον ἕκαστοι.

10. 3, 1191-1194 :

    Ἠέλιος μὲν ἄπωθεν ἐρεμνὴν δύετο γαῖαν

    ἑσπερίος νεάτας ὑπὲρ ἄκριας Αἰθιοπήων·

    Νὺξ δ’ ἵπποισιν ἔβαλλεν ἔπι ζυγά· τοὶ δὲ χαμεύνας

    ἔντυον ἥρωες παρὰ πείσμασιν. […]

11. 3, 1223-1224 :

    […] ἤδη δὲ φόως νιφόεντος ὕπερθεν

    Καυκάσου ἠριγενὴς Ἠὼς βάλεν ἀντέλλουσα.

12. 4, 109-113 :

    ἦμος δ’ ἀνέρες ὕπνον ἀπ’ ὀφθαλμῶν ἐβάλοντο

    ἀγρόται, οἵ τε κύνεσσι πεποιθότες οὔ ποτε νύκτα

    ἄγχαυρον κνώσσουσιν, ἀλευάμενοι φάος ἠοῦς,

    μὴ πρὶν ἀμαλδύνῃ θερμὸν στίβον ἠδὲ καὶ ὀδμήν

    θηρείην λευκῇσιν ἐνισκίμψασα βολῇσιν·

13. 4, 885 :

    ἦμος δ’ ἄκρον ἔβαλλε φαεσφόρος οὐρανὸν Ἠώς,

14. 4, 980-981 :

    […] ὄφρα καὶ αὖτις

    Ἠὼς ἠριγενὴς φέγγος βάλε νισσομένοισιν.

15. 4, 1058-1060 :

    στευγομένοις δ’ ἀν’ ὅμιλον ἐπήλυθεν εὐνήτειρα

    νὺξ ἔργων ἄνδρεσσι, κατευκήλησε δὲ πᾶσαν

    γαῖαν ὁμῶς. […]

16. 4, 1170-1171 :

    Ἠὼς δ’ ἀμβροσίοισιν ἀνερχομένη φαέεσσιν

    λῦε κελαινὴν νύκτα δι’ ἠέρος· […]

17. 4, 1629-1630 :

    ἦμος δ’ ἠέλιος μὲν ἔδυ, ἀνὰ δ’ ἤλυθεν ἀστὴρ

    αὔλιος, ὅς τ’ ἀνέπαυσεν ὀιζυροὺς ἀροτῆρας,

Virgile, Énéide

1. 2, 250-252 :

   Vertitur interea caelum et ruit Oceano nox

   inuoluens umbra magna terramque polumque

   Myrmidonumque dolos ; […]

2. 2, 801-802 :

   iamque iugis summae surgebat Lucifer Idae

   ducebatque diem, […]

3. 3, 508 :

   sol ruit interea et montes umbrantur opaci.

4. 3, 521 :

   Iamque rubescebat stellis Aurora fugatis,

5. 3, 588-589 :

   Postera iamque dies primo surgebat Eoo

   umentemque Aurora polo dimouerat umbram,

6. 4, 6-7 :

   postera Phoebea lustrabat lampade terras

   umentemque Aurora polo dimouerat umbram,

7. 4, 118-119 :

   […] ubi primos crastinus ortus

   extulerit Titan radiisque retexerit orbem.

8. 4, 129 ; 11, 1 :

   Oceanum interea surgens Aurora reliquit.

9. 4, 584-585 ; 9, 459-460 :

   Et iam prima nouo spargebat lumine terras

   Tithoni croceum linquens Aurora cubile.

10. 5, 42-43 :

    Postera cum primo stellas Oriente fugarat

    clara dies, […]

11. 5, 64-65 :

    […] si nona diem mortalibus almum

    Aurora extulerit radiisque retexerit orbem,

12. 5, 104-105 :

    Exspectata dies aderat nonamque serena

    Auroram Phaethontis equi iam luce uehebant,

13. 5, 721 :

    et Nox atra polum bigis subuecta tenebat ;

14. 6, 535-536 :

    […] roseis Aurora quadrigis

    iam medium aetherio cursu traiecerat axem ;

15. 7, 25-26 :

    Iamque rubescebat radiis mare et aethere ab alto

    Aurora in roseis fulgebat lutea bigis,

16. 7, 148-149 :

    Postera cum prima lustrabat lampade terras

    orta dies, […]

17. 8, 280 :

    Deuexo interea proprior fit Vesper Olympo.

18. 8, 369 :

    nox ruit et fuscis tellurem amplectitur alis.

19. 8, 455-456 :

    Euandrum ex humili tecto lux suscitat alma

    et matutini uolucrum sub culmine cantus.

20. 10, 256-257 :

    […] et interea reuoluta ruebat

    matura iam luce dies noctemque fugarat ;

21. 11, 182-183 :

    Aurora interea miseris mortalibus almam

    extulerat lucem, referens opera atque labores :

22. 11, 201-202 :

    […] nox umida donec

    inuertit caelum stellis fulgentibus aptum.

23. 11, 210 :

    tertia lux gelidam caelo dimouerat umbram :

24. 11, 913-914 :

    ni roseus fessos iam gurgite Phoebus Hibero

    tingat equos noctemque die labente reducat.

25. 12, 76-77 :

    […] cum primum crastina caelo

    puniceis inuecta rotis Aurora rubebit,

26. 12, 113-115 :

    Postera uix summos spargebat lumine montis

    orta dies, cum primum alto se gurgite tollunt

    Solis equi lucemque elatis naribus efflant :

Ovide, Métamorphoses

1. 2, 112-121 :

   […] ecce uigil nitido patefecit ab ortu

   purpureas Aurora fores et plena rosarum

   atria ; diffugiunt stellae, quarum agmina cogit

   Lucifer et caeli statione nouissimus exit.

   quem petere ut terras mundumque rubescere uidit

   cornuaque extremae uelut euanescere lunae,

   iungere equos Titan uelocibus imperat Horis.

   iussa deae celeres peragunt ignemque uomentes,

   ambrosiae suco saturos, praesepibus altis

   quadripedes ducunt adduntque sonantia frena.

2. 2, 142-144 :

   […] Hesperio positas in litore metas

   umida nox tetigit ; non est mora libera nobis ;

   poscimur, et fulget tenebris Aurora fugatis.

3. 3, 149-150 :

   […] altera lucem

   cum croceis inuecta rotis Aurora reducet,

4. 3, 600-601 :

   nox ibi consumpta est. Aurora rubescere primo

   coeperat : […]

5. 4, 81-82 :

   postera nocturnos Aurora remouerat ignes

   solque pruinosas radiis siccauerat herbas :

6. 4, 91-92 :

   […] et lux tarde discedere uisa

   praecipitatur aquis, et aquis nox exit ab isdem.

7. 4, 629-630 :

   […] dum Lucifer ignes

   euocet Aurorae, currus Aurora diurnos.

8. 4, 664-665 :

   admonitorque operum caelo clarissimus alto

   Lucifer ortus erat : […]

9. 6, 48-49 :

   […] cum primum Aurora mouetur,

   et breue post tempus candescere solis ab ortu.

10. 6, 486-487 :

    Iam labor exiguus Phoebo restabat equique

    pulsabant pedibus spatium decliuis Olympi.

11. 7, 100 :

    Postera depulerat stellas Aurora micantes :

12. 7, 324-326 :

    Ter iuga Phoebus equis in Hibero flumine mersis

    dempserat et quarta radiantia nocte micabant

    sidera, […]

13. 7, 634-635 :

    nox subiit et curis exercita corpora somnus

    occupat ; […]

14. 7, 703 :

    lutea mane uidet pulsis Aurora tenebris

15. 7, 804 :

    sole fere radiis feriente cacumina primis

16. 7, 835 :

    Postera depulerant Aurorae lumina noctem.

17. 8, 1-2 :

    Iam nitidum retegente diem noctisque fugante

    tempora Lucifero […]

18. 8, 81-84 :

    […] curarum maxima nutrix

    nox interuenit tenebrisque audacia creuit.

    prima quies aderat, qua curis fessa diurnis

    pectora somnus habet ; […]

19. 9, 93 :

    lux subit et primo feriente cacumina sole

20. 11, 97-98 :

    et iam stellarum sublime coegerat agmen

    Lucifer undecimus, […]

21. 11, 257-258 :

    pronus erat Titan inclinatoque tenebat

    Hesperium temone fretum, […]

22. 13, 592 :

    tum cum luce noua noctis confinia seruo,

23. 14, 228 :

    proxima post nonam cum sese aurora moueret,

24. 14, 416 :

    Sparserat occiduus Tartessia litora Phoebus,

25. 15, 30-31 :

    candidus Oceano nitidum caput abdiderat Sol,

    et caput extulerat densissima sidereum Nox ;

26. 15, 189-193 :

    […] cumque albo Lucifer exit

    clarus equo, rursusque alius, cum praeuia lucis

    tradendum Phoebo Pallantias inficit orbem.

    ipse dei clipeus, terra cum tollitur ima,

    mane rubet, terraque rubet cum conditur ima ;

27. 15, 418-419 :

    Desinet ante dies et in alto Phoebus anhelos

    aequore tinguet equos, […]

28. 15, 651-652 :

    […] seram pepulere crepuscula lucem

    umbraque telluris tenebras induxerat orbi,

29. 15, 664-665 :

    […] somnique fugam lux alma secuta est.

    Postera sidereos aurora fugauerat ignes ;

Lucain, Guerre civile

1. 1, 231-235 :

   […] et ignes

   solis Lucifero fugiebant astra relicto.

   iamque dies primos belli uisura tumultus

   exoritur ; sed sponte deum, seu turbidus Auster

   impulerat, maestam tenuerunt nubila lucem.

2. 1, 261 :

   tanta quies. noctis gelidas lux soluerat umbras :

3. 2, 326 :

   Interea Phoebo gelidas pellente tenebras

4. 2, 719-725 :

   […] iam Phoebum urguere monebat

   non idem Eoi color aetheris, albaque nondum

   lux rubet et flammas propioribus eripit astris,

   et iam Plias hebet, flexi iam plaustra Bootae

   in faciem puri redeunt languentia caeli,

   maioresque latent stellae, calidumque refugit

   Lucifer ipse diem. […]

5. 3, 40-43 :

   […] Titan iam pronus in undas

   ibat et igniferi tantum demerserat orbis

   quantum desse solet lunae, seu plena futura est

   seu iam plena fuit : […]

6. 3, 521-522 :

   ut matutinos spargens super aequora Phoebus

   fregit aquis radios et liber nubibus aether

7. 4, 282 :

   substituit merso dum nox sua lumina Phoebo.

8. 4, 446-447 :

   […] quo tempore primas

   impedit ad noctem iam lux extrema tenebras.

9. 4, 472-473 :

   […] nam condidit umbra

   nox lucem dubiam pacemque habuere tenebrae.

10. 5, 424-425 :

    Sidera prima poli Phoebo labente sub undas

    exierant et luna suas iam fecerat umbras,

11. 5, 455-457 :

    […] sed nocte fugata

    laesum nube dies iubar extulit imaque sensim

    concussit pelagi mouitque Ceraunia nautis.

12. 5, 504-506 :

    Soluerat armorum fessas nox languida curas,

    parua quies miseris, in quorum pectora somno

    dat uires fortuna minor ; […]

13. 5, 541-550 :

    nam sol non rutilas deduxit in aequora nubes

    concordesque tulit radios : Noton altera Phoebi,

    altera pars Borean diducta luce uocabat.

    orbe quoque exhaustus medio languensque recessit

    spectantis oculos infirmo lumine passus.

    lunaque non gracili surrexit lucida cornu

    aut orbis medii puros exesa recessus,

    nec duxit recto tenuata cacumina cornu,

    uentorumque notam rubuit ; tum lurida pallens

    ora tulit uultu sub nubem tristis ituro.

14. 5, 700-702 :

    […] discussa nocte serenus

    oppressit cum sole dies, fessumque tumentes

    composuit pelagus uentis patientibus undas.

15. 5, 734 :

    nocte sub extrema pulso torpore quietis

16. 6, 828-830 :

    […] et caelo lucis ducente colorem,

    dum ferrent tutos intra tentoria gressus,

    iussa tenere diem densas nox praestitit umbras.

17. 7, 1-6 :

    Segnior Oceano quam lex aeterna uocabat

    luctificus Titan numquam magis aethera contra

    egit equos cursumque polo rapiente retorsit,

    defectusque pati uoluit raptaeque labores

    lucis, et attraxit nubes, non pabula flammis

    sed ne Thessalico purus luceret in orbe.

18. 7, 787 :

    postquam clara dies Pharsalica damna retexit,

19. 8, 159-161 :

    Iam pelago medios Titan demissus ad ignes

    nec quibus abscondit nec si quibus exerit orbem

    totus erat. […]

20. 8, 202 :

    Ostendit terras Titan et sidera texit.

21. 9, 1006 :

    sed prius orta dies nocturnam lampada texit

22. 10, 434-435 :

    Lucifer a Casia prospexit rupe diemque

    misit in Aegypton primo quoque sole calentem,

Valérius Flaccus, Argonautiques

1. 1, 274-275 :

   Sol ruit et totum Minyis laetantibus undae

   deduxere diem. […]

2. 1, 283-284 :

   septem Aurora uias totidemque peregerat umbras

   Luna polo […]

3. 1, 310-311 :

   […] Minyas simul obtulit omnes

   alma nouo crispans pelagus Tithonia Phoebo.

4. 2, 34-37 :

   Iamque Hyperionius metas maris urget Hiberi

   currus et euectae prono laxantur habenae

   aethere, cum palmas Tethys grandaeua sinusque

   sustulit et rupto sonuit sacer aequore Titan.

5. 2, 56-58 :

   puraque nec grauido surrexit Cynthia cornu

   (nullus in ore rubor) certusque ad talia Titan

   integer in fluctus et in uno decidit Euro.

6. 2, 72-76 :

   Iamque sub Eoae dubios Atlantidis ignes

   albet ager motisque truces ab ouilibus ursi

   tuta domosque petunt, raras et litus in altum

   mittit aues, cum primus equis erexit anhelis

   Phoebus Athon mediasque diem dispersit in undas.

7. 2, 261-262 :

   regina ut roseis Auroram surgere bigis

   uidit […]

8. 3, 1-2 :

   Tertia iam gelidas Tithonia soluerat umbras

   exueratque polum. […]

9. 3, 257-258 :

   ecce leui primos iam spargere lumine portus

   orta dies notaeque (nefas) albescere turres.

10. 3, 726-731 :

    Dat procul interea toto pater aequore signum

    Phorcys et immanes intorto murice phocas

    contrahit antra petens. simul et Massylus et una

    Lyctius et Calabris redit armentarius aruis.

    ilicet extremi nox litore solis Hiberas

    condidit alta domos et sidera sustulit axis.

11. 4, 90-97 :

    Interea magni iamiam subeuntibus astris

    Oceani genitale caput, Titania frenis

    antra sonant, Sol auricomis urgentibus Horis

    multifidum iubar et bisseno sidere textam

    loricam induitur ; ligat hanc qui nubila contra

    balteus undantem uariat mortalibus arcum.

    inde super terras et eoi cornua montis

    emicuit traxitque diem candentibus undis

12. 4, 423-424 :

    postera non cassae Minyis Aurora retexit

    noctis iter : […]

13. 5, 1 :

    Altera lux haud laeta uiris emersit Olympo :

14. 5, 177-178 :

    Sol propius flammabat aquas extremaque fessis

    coeperat optatos iam lux ostendere Colchos,

15. 5, 278-279 :

    Nox hominum genus et duros miserata labores

    rettulerat fessis optata silentia terris.

16. 5, 691 :

    et iam sideream noctem demittit Olympo.

17. 6, 752 :

    Nox simul astriferas profert optabilis umbras

18. 7, 1-3 :

    Te quoque Thessalico iam serus ab hospite uesper

    diuidit et iam te tua gaudia, uirgo, relinquunt

    noxque ruit soli ueniens non mitis amanti.

19. 7, 22 :

    ecce uidet tenui candescere limen Eoo.

Stace, Thébaïde

1. 1, 336-346 :

   iamque per emeriti surgens confinia Phoebi

   Titanis late mundo subuecta silenti

   rorifera gelidum tenuauerat aera biga ;

   iam pecudes uolucresque tacent, iam Somnus auaris

   inrepsit curis pronusque ex aethere nutat,

   grata laboratae referens obliuia uitae.

   sed nec puniceo rediturum nubila caelo

   promisere iubar, nec rarescentibus umbris

   longa repercusso nituere crepuscula Phoebo :

   densior a terris et nulli peruia flammae

   subtexit nox atra polos. […]

2. 2, 134-140 :

   et iam Mygdoniis elata cubilibus alto

   impulerat caelo gelidas Aurora tenebras,

   rorantes excussa comas uultumque sequenti

   Sole rubens ; illi roseus per nubila seras

   aduertit flammas alienumque aethera tardo

   Lucifer exit equo, donec pater igneus orbem

   impleat atque ipsi radios uetet esse sorori,

3. 2, 527-528 :

   coeperat umenti Phoebum subtexere palla

   Nox et caeruleam terris infuderat umbram.

4. 3, 33-35 :

   ecce sub occiduas uersae iam Noctis habenas

   astrorumque obitus, ubi primum maxima Tethys

   impulit Eoo cunctantem Hyperiona ponto,

5. 3, 407-418 :

   soluerat Hesperii deuexo margine ponti

   flagrantes Sol pronus equos rutilamque lauabat

   Oceani sub fonte comam, cui turba profundi

   Nereos et rapidis accurrunt passibus Horae,

   frenaque et auratae textum sublime coronae

   deripiunt, laxant calidis umentia loris

   pectora ; pars meritos uertunt ad molle iugales

   gramen et erecto currum temone supinant.

   Nox subiit curasque hominum motusque ferarum

   composuit nigroque polos inuoluit amictu,

   illa quidem cunctis, sed non tibi mitis, Adraste,

   Labdacioque duci : […]

6. 3, 440-441 :

   septima iam nitidum terris Aurora deisque

   purpureo uehit ore diem, […]

7. 3, 468-468 :

   […] madidos ubi lucidus agros

   ortus et algentes laxauit sole pruinas.

8. 3, 677 :

   haec alterna ducum nox interfusa diremit.

9. 3, 683-685 :

   […] iam nocte suprema

   ante nouos ortus, ubi sola superstite Plaustro

   Arctos ad Oceanum fugientibus inuidet astris

10. 3, 720-721 :

    […] nascens

    lux monet ingentesque iubent adsurgere curae.

11. 5, 177-181 :

    tardius umenti noctem deiecit Olympo

    Iuppiter et uersum miti, reor, aethera cura

    sustinuit, dum fata uetant, nec longius umquam

    cessauere nouae perfecto sole tenebrae.

    sera tamen mundo uenerunt astra, […]

12. 5, 296-298 :

    exoritur pudibunda dies, caelumque retexens

    auersum Lemno iubar et declinia Titan

    opposita iuga nube refert. […]

13. 6, 25-27 :

    clara laboriferos caelo Tithonia currus

    extulerat uigilesque deae pallentis habenas

    et Nox et cornu fugiebat Somnus inani ;

14. 6, 236-237 :

    […] posito donec cum sole labores

    exhausti ; seris uix cessit cura tenebris.

15. 6, 238-241 :

    roscida iam nouies caelo dimiserat astra

    Lucifer et totidem Lunae praeuenerat ignes

    mutato nocturnus equo (nec conscia fallit

    sidera et alterno deprenditur unus in ortu) :

16. 7, 450-451 :

    […] donec sol montibus omnis

    erepsit rebusque dedit sopor otia fessis.

17. 7, 470-473 :

    Iam gelidam Phoeben et caligantia primus

    hauserat astra dies, cum iam tumet igne futuro

    Oceanus lateque nouo Titane reclusum

    aequor anhelantum radiis subsidit equorum :

18. 8, 159-161 :

    […] sed Vesper opacus

    lunares iam ducit equos ; data foedere paruo

    maesta uiris requies et nox auctura timores.

19. 8, 216-217 :

    […] nox addita curas

    obruit et facilis lacrimis inrepere somnus.

20. 8, 271-274 :

    tempus erat iunctos cum iam soror ignea Phoebi

    sensit equos penitusque cauam sub luce parata

    Oceani mugire domum, seseque uagantem

    colligit et leuiter moto fugat astra flagello :

21. 10, 1-2 :

    Obruit Hesperia Phoebum nox umida porta,

    imperiis properata Iouis ; […]

22. 11, 761 :

    nox fauet et grata profugos amplectitur umbra.

23. 12, 1-4 :

    Nondum cuncta polo uigil inclinauerat astra

    Ortus et instantem cornu tenuiore uidebat

    Luna diem, trepidas ubi iam Tithonia nubes

    discutit ac reduci magnum parat aethera Phoebo :

24. 12, 44-45 :

    iam lacrimis exempta dies, nec serus abegit

    Vesper : […]

25. 12, 228-229 :

    iam pater Hesperio flagrantem gurgite currum

    abdiderat Titan, aliis rediturus ab undis,

26. 12, 563-565 :

    septima iam surgens trepidis Aurora iacentes

    auersatur equis ; radios declinat et horret

    stelligeri iubar omne poli ; […]

27. 12, 709-710 :

    […] iubar ut clarescere ruptis

    nubibus et solem primis aspexit in armis,

Stace, Achilléide

1. 1, 242-244 :

   iam premit astra dies humilisque ex aequore Titan

   rorantes euoluit equos et ab aethere magno

   sublatum curru pelagus cadit, […]

2. 1, 689-691 :

   frangebat radios humili iam pronus Olympo

   Phoebus et Oceani penetrabile litus anhelis

   promittebat equis […]

3. 2, 1-4 :

   Exuit inplicitum tenebris umentibus orbem

   Oceano prolata dies, genitorque coruscae

   lucis adhuc hebetem uicina nocte leuabat

   et nondum excusso rorantem lampada ponto.

Silius Italicus, Guerres puniques

1. 1, 556-557 :

   Nox tandem optatis terras pontumque tenebris

   condidit et pugnas erepta luce diremit.

2. 1, 576-578 :

   Pellebat somnos Tithoni roscida coniunx,

   ac rutilus primis sonipes hinnitibus altos

   afflarat montes roseasque mouebat habenas ;

3. 4, 88-89 :

   Iamque sub extremum noctis fugientibus umbris

   lux aderat somnusque suas confecerat horas.

4. 4, 479 :

   et fessas acies castris clausere tenebrae.

5. 4, 480-482 :

   Condebat noctem deuexo Cynthia curru

   fraternis afflata rotis, et ab aequore Eoo

   surgebant roseae media inter caerula flammae.

6. 5, 24-28 :

   Et iam curriculo nigram nox roscida metam

   stringebat, nec se thalamis Tithonia coniunx

   protulerat stabatque nitens in limine primo,

   cum minus abnuerit noctem desisse uiator,

   quam coepisse diem ; […]

7. 5, 55-58 :

   donec flammiferum tollentes aequore currum

   solis equi sparsere diem. iamque orbe renato

   diluerat nebulas Titan, sensimque fluebat

   caligo in terras nitido resoluta sereno.

8. 5, 677-678 :

   […] cessit nocti, finemque dedere

   caedibus infusae subducto sole tenebrae.

9. 6, 1-4 :

   Iam, Tartessiaco quos soluerat aequore Titan

   in noctem diffusus, equos iungebat Eois

   litoribus, primique nouo Phaethonte retecti

   Seres lanigeris repetebant uellera lucis,

10. 6, 452-453 :

    uixdum clara dies summa lustrabat in Oeta

    Herculei monumenta rogi, […]

11. 7, 205-206 :

    […] hinc ubi primo

    ungula dispersit rores Phaethontia Phoebo,

12. 8, 164-166 :

    […] tacito nox atra sopore

    cuncta per et terras et lati stagna profundi

    condiderat, […]

13. 8, 192 :

    orta dies totum radiis impleuerat orbem,

14. 9, 33-34 :

    […] cum spargere primis

    incipiet radiis Gargana cacumina Phoebus.

15. 9, 179-180 :

    […] sensimque abeuntibus umbris

    conscia nox sceleris roseo cedebat Eoo.

16. 10, 525 :

    postera cum thalamis Aurora rubebit apertis,

17. 10, 537-541 :

    donec anhelantes stagna in Tartessia Phoebus

    mersit equos fugiensque polo Titania caecam

    orbita nigranti traxit caligine noctem.

    post, ubi fulserunt primis Phaethontia frena

    ignibus atque sui terris rediere colores,

18. 11, 267-269 :

    Iamque diem ad metas defessis Phoebus Olympo

    impellebat equis, fuscabat et Hesperos umbra

    paulatim infusa properantem ad litora currum :

19. 11, 369-370 :

    Postera lux Phaethontis equos proferre parabat

    iam rapido summis curru splendente sub undis.

20. 11, 513 :

    uixdum depulsa nigrae caligine noctis

21. 12, 574-575 :

    atque ubi nox depulsa polo primaque rubescit

    lampade Neptunus reuocatque Aurora labores,

22. 12, 646-649 :

    […] postquam

    abstulerat terras nigrantibus Hesperus umbris.

    quem simul attollens rutilantem lampada Titan

    obruit et uitae rediit mortalibus usus,

23. 12, 681-683 :

    donec equum Titan spumantia frena resoluit.

    nec nox composuit curas somnusue frementem

    ausus adire uirum, et redeunt cum luce furores.

24. 13, 254 :

    et ni caeca sinu terras nox conderet atro,

25. 13, 457-459 :

    […] fesso mihi proxima tandem

    lux gratos Phaethontis equos auertit et atris

    aeternum demisit aquis. […]

26. 15, 214-216 :

    Iamque Hyperionia lux septima lampade surgens

    sensim attollebat propius subeuntibus arces

    urbis et admoto crescebant culmina gressu.

27. 15, 248-250 :

    hanc oriens uidit Titan, cum surgeret, urbem

    uallari castris captamque aspexit eandem

    ocius Hesperio quam gurgite tingeret axem.

28. 15, 251 :

    Aurora ingrediens terris exegerat umbras ;

29. 15, 284-285 :

    donec Nox atro circumdata corpus amictu

    nigrantes inuexit equos suasitque quietem.

30. 15, 542 :

    et thalamos claudit Nox atra deumque hominumque,

31. 15, 809 :

    Iamque diem solisque uices nox abstulit atra,

32. 16, 38-39 :

    […] (obscuro nam uesper Olympo

    fundere non aequam trepidanti coeperat umbram)

33. 16, 135-136 :

    Aurora obscuri tergebat nubila caeli

    uixque Atlantiadum rubefecerat ora sororum.

34. 16, 229-232 :

    Iamque nouum terris pariebat limine primo

    egrediens Aurora diem, stabulisque subibant

    ad iuga solis equi, necdum ipse adscenderat axem,

    sed prorupturis rutilabant aequora flammis :

35. 16, 295 :

    septima cum solis renouabitur orbita caelo,

36. 17, 158 :

    Quarta Aurora ratem Dauni deuexerat oras,